Ὑμνέομεν, μερόπων ἀναγώγιον ὑμνέομεν φῶς, ἐννέα θυγατέρας μεγάλου Διὸς ἀγλαοφώνους, αἳ ψυχὰς κατὰ βένθος ἀλωομένας βιότοιο ἀχράντοις τελετῇσιν ἐγερσινόων ἀπὸ βίβλων γηγενέων ῥύσαντο δυσαντήτων ὀδυνάων καὶ σπεύδειν ἐδίδαξαν ὑπὲρ βαθυχεύμονα λήθην ἴχνος ἔχειν, καθαρὰς δὲ μολεῖν ποτὶ σύννομον ἄστρον, ἔνθεν ἀπεπλάγχθησαν, ὅτ᾽ ἐς γενεθλήιον ἀκτὴν κάππεσον, ὑλοτραφέσσι περὶ κλήροισι μανεῖσαι. ἀλλά, θεαί, καὶ ἐμεῖο πολυπτοίητον ἐρωὴν παύσατε καὶ νοεροῖς με σοφῶν βακχεύσατε μύθοις· μηδέ μ᾽ ἀποπλάγξειεν ἀδεισιθέων γένος ἀνδρῶν ἀτραπιτοῦ ζαθέης, ἐριφεγγέος, ἀγλαοκάρπου, αἰεὶ δ᾽ ἐξ ὁμάδοιο πολυπλάγκτοιο γενέθλης ἕλκετ᾽ ἐμὴν ψυχὴν παναλήμονα πρὸς φάος ἁγνόν, ὑμετέρων βρίθουσαν ἀεξινόων ἀπὸ σίμβλων καὶ κλέος εὐεπίης φρενοθελγέος αἰὲν ἔχουσαν.
Απόδοση
«Υμνούμε, υμνούμε το φως που ανυψώνει τους μέροπες ανθρώπους, τις εννέα λαμπρόφωνες θυγατέρες του μεγάλου Διός, οι οποίες τις ψυχές που περιπλανώνται στα βάθη της ζωής τις απάλλαξαν, από τις αφόρητες γηγενείς οδύνες, μέσω των άχραντων τελετών, οι οποίες παραδίδονται από τα βιβλία που αφυπνίζουν τον νου, και τις δίδαξαν να σπεύδουν να ακολουθήσουν τα ίχνη, που οδηγούν πάνω από τα βαθιά χάσματα της λήθης και καθαρές να φτάσουν στο σύννομο άστρο τους, από όπου απομακρύνθηκαν όταν κατέπεσαν στο ακρωτήρι της γένεσης, ξετρελαμένες για τους κλήρους της ύλης.
Όμως, θεές, σταματήστε τον πολυτάραχο πόθο μου και ενθουσιάστε με τους νοητικούς μύθους των σοφών. Και το γένος των αθεόφοβων ανθρώπων, ας μη με παρασύρει μακριά από το θεϊκό, ολοφώτεινο μονοπάτι και από τους λαμπρούς καρπούς του. Και προς το αγνό φως, μακριά από τον θόρυβο της πολυπλάνητης γένεσης, ας έλκετε πάντα την περιπλανώμενη ψυχή μου, φορτωμένη με το δικό σας μελίσσι που δυναμώνει τον νου και πάντα με τη δόξα της καλλιέπειας που θέλγει τις φρένες».
